Biraz mahalleyi dolaşmak ve 2 haftadır yatıyor olmanın hamlığını atmak için montumu alıp dışarı çıktım. Telefonum yoktu ve yağmurun evini bilmediğim için onunla dolaşmaya niyetlensemde yanına gidemedim. Sokakta oynayan çocuklar vardı, yanlarından geçtim fakat hiçbiri beni tanımıyordu bu bana biraz garip gelmişti çünkü uzun zamandır burada oturduğumuzu söylemişti annem. Kahveye gittim oturdum millete selam verdim, selam aldılar fakat onlarında beni tanımadığını düşündüm.Çayımı içip biraz daha dolaştım eve doğru giderken bizim apartmanın önünde son model bir Mercedes gördüm. Babam arkasından el sallıyor annem ise su döküyordu. Yanlarına gittim kimdi o diye sordum. Babam,annemin yıllarca onların hasta çocuğuna baktığını çocuk vefat edince annemin işi bıraktığını ve Ankaraya gelmişken onlarıda ziyarete geldiğini söyledi. içimden vay be dedim, demek ki hala böyle insanlar var. içeri geçtik, yemek yedik. Emrah yine gelmemişti akşam yemeğine, babam yemekten sonra keyif sigarasını yakarken pekekent yine gelmedi dedi, annemde onu desteklerce kafasını salladı. Birkaç saat sonra uyudum. Gece feryatlarla ve itfaiyenin sesiyle uyandım.Her yer duman içerisindeydi.