Yavaş yavaş ilerlemeye başladık. Toprak yol olduğu için dikkat ediyordu Ahmet. Yolun kenarı dereydi zaten ufaktı ama araba düşerse falan çıkartmak çok zor olurdu.
200-300 metre ilerledikten sonra hepimiz aynı anda çığlık attık. Arabanın cdıbına çok sert bir şekilde bir şey düşmüştü. Arabanın camı çatlamıştı fakat dağılmamıştı . Hepimiz çok korkmuştuk. Arabadan indik ve olduğuna baktık. Olamazdı böyle bişey.
Baykuş!
Beyler baykuş arabanın cdıbına inmişti. Camı neredeyse kırıyorduy.
Özkan garip bir şekilde korku dolu gözlerle bağırdı. Arabanın önünde kedi bize bakıyordu.
Hepimiz çok kötü olmuştuk.
Ahmet ağlayarak dua ediyordu. Bizim arkeolog imana gelmişti. Allahım beni affet falan diyordu. Çok korkuyorduk. Ama korkumuz daha da artacaktı.Ne yapacağımızı bilemedik arabanın önünde bir araya geldik. Şaşırmıştık etrafa bakıyorduk.
Arabanın yanına bir anda büyükçe bir şey inmişti. Taş yuvarlandı falan sanmıştık. Ama o da ne
Domuz arabaya kafa atmıştı. Arabanın yan tarafı çökmüştü beyler. Ne yapacağımızı bilemeden yol boyu koşmaya başladık. Çığlıklar atıyorduk. Hepimiz ağlıyorduk. Yaklaşık 400-500 metre koştuk. Çok yorulduk nefes nefese kalmıştık.
Arkeolog arkadaşa küfür ediyorduk.
Bunlar hep senin suçun falan. Oan birbirimizi suçlamak sanki korkumuzu hafifletiyordu.