videonun açıklamasını olduğu gibi buraya yapıştırıyorum, kardeşlerimize yardım etmekten çekinmeyiniz heleki şu zor günlerinde... ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Bu ninem Halep'in göbeğinde bombardıman ve silah sesleri arasında yarısı yıkık, bir duvarı olmayan evinde yaşamaktadır. Tertemiz Türkçesi ve yüzündeki çile izleri bana Kurtuluş savaşı sırasındaki Anadolu kadınlarını hatırlattı.
Oğlu, gelini ve torunları bu ölüm çemberinden kurtulmak için Türkiye ye sığınmış. Kendisini de zütürmek istemişler ama Vatan sevgisi ağır basmış, gitmemiş. "Toprağımda öleceğim" diyordu bize gözleri dolu iken. Ama bir türlü anlamlandıramadığım bir ifade vardı ninemde. Gülüyor muydu ağlıyor muydu çözemedim.
Yiyecek lokma ekmeği yok, su ve elektrik Halep’te zaten hiç yok. Buna rağmen utana sıkıla verdiğimiz azcık parayı almamak için " Siz ateş altındasınız, alamam. Size daha çok lazım" dediğinde yıllar sonra ilk defa ağladım.
Bizi Halep’te kollayan ve misafir eden Muntasır Billah Tugayı Komutanı Firas Paşa teyzemi ve oğlunu önceden tanıyor ve hikâyesini biliyordu. Ancak orada yaşadığından haberi yoktu. Muntasır Billahın yiğit komutanı ve savaşçıları ile birlikte yardım dağıttığımız için Ninem bizi de asker sanmış ve daha çok ihtiyacımız olacağını düşündüğünden parayı almak istememişti.
Firas Komutanın nineme görüntüsünü kaydedip oğluna gönderebileceğini söylediğinde ise her şey sustu. Ne bomba sesleri ne de silah sesleri kalmadı kulağımda. Ninemin acı ve umut dolu bakışı o anki sevinci dünyaya isyan ettiren türdendi.
Muntasır Billah Tugayı bundan sonra kendisi ile yakından ilgilenecektir, eminim. Onların da elinde fazla bir şey olmadığı halde ulaşabildikleri gıda, ilaç, battaniye tarzı malzemeleri halka dağıtıyor olmalarından biliyorum Firas Komutanın Ninemi artık yalnız bırakmayacağını.
Allah oradaki sivil halka ve Vatanlarını terk etmeyen ve asla da terk etmeyecek olan Türkmen savaşçılarımıza yardımcı olsun.