ceylan yolun sonuna gelmişti artık kaçış yoktu. beni hiç umursamadan ayağa kalktı üzerindekileri hızlıca çıkarttı. estetikten, cilveden, duygudan yoksun bir şekilde sadece üryan kalmayı hedefleyen, bana hiçbir pay bırakmayan, al bunu da sen yap demeyen. demek ki kadına gerçekten tutulmaya başlamıştım ki bu duruma bu kadar bozuluyordum. gözümün önünde gittikçe ortaya çıkan, umduğumdan çok az daha dolgun, düzgün hatları olan, o güzel vücudunu bile görmemi zorlaştırıyordu bu sinirli hâlim. oysa yeşil sahalarda hergün karşılaştığımız manzaralar değildi bunlar. tamamen çıplak kaldıktan sonra bu sefer beni koltuğun diğer tarafına bayağı bayağı iterek yanıma sokuldu ve uzanmamı sağladı. hızlı hareketlerle örtüyü üzerimize çekip, örtünün altında ısınmak istercesine sımsıkı sarıldı tüm vücuduyla henüz tamamen giyinik olan bana.

devam eden dakikalar bütün giysilerimi her bir parçasına en az 2-3 dakika ısrar ederek tek tek çıkarttırmasıyla geçti. ama bu haksızlık sen giyiniksin diyordu. hadi bunu da diyordu. en çok kullandığı kelime "hadi" olmuştu. bir yandan da dudaklarımı öpüyor, giysiler çıktıkça ortaya çıkan vücudun değişik bölümlerini elleriyle tanımayı, heryerine dokunmayı ihmal etmiyordu. son parça kıyafetim de çıktığında hepsini bir kenara savurdu ve sırtüstü yatmakta olan ve gövdesi tavana dönük olan benim üzerimden bir bacağını geçirerek karşı tarafa attı.

sol bacağımın dış kısmına değen o şeyler tüyleri miydi? bu gerçek bir an mıydı? inanmalı mıydım? peki neden tatsız bir duygu vardı içimde? bu an neden mükemmel değildi? böyle olmamalıydı. çocuk yaştan beri arasıra bıraksa da namazını kılan, annesinden hayata ve insanlara dair en güzel öğütleri alan, Dayı'nın en sevdiği arkadaşı, dostlarının güvendiği namus timsali adimatacan gerçekten orada mıydı o anda? yanındaki insan mıydı yoksa "benim dünyada bir sürü hizmetçim vardır" diyenin hizmetçilerinden biri miydi?..