Kapıyı çarptım ve çıktım. Evde kimse beni anlamıyordu, Tamam seviyolardı ama yok anlamıyorlar dı. Benim ne demek istediğimi ne yapmaya çalıştığımı hiçbirşeyi..
Hava da hafif bir esinti vardı yavaş yavaş bulutlar toplanmaya başlamışlar fazla değil 7-8 dk ya yağardı. Büfeye yaklaştım her sabah aldığı gazeteden aldım. 40 lı yaşlarında çok konuşan bi kadın adres soruyordu, paramı verdim ve durağa doğru ilerledim nalet olsun otobüsü kaçırmıştım. 30 sn daha hızlı yürümeliydim ya da büfedeki kadın boş soru sormamalıydı oysa ki her şeyi ayarlamıştım sabah, adımlarım 60 cm ve dakikada 110 adım atıyordum. Tam durağa geldiği anda otobüse binmeli ve her zaman boş olan arka koltuğa oturmalıydım. Şimdi 12 dakika boyunca durakta beklemek zorundaydım. ikinci bir plan yapmamıştı çünkü gazeteyi de okuyamazdı o zaman sabah kahvesinin bi anlamı olmazdı. Kafasını eğdim ve düşünmeye başladım..