O haftanın ilk günü, yani pazartesi okulda Ecem hüngür hüngür ağlıyordu. Arkadaşı geldi ve dedi ki sen ne beş para etmez adammışsın. Senin soyunu gibeyim. Bir kızın ağzından küfür duymak aşırı itici gelmişti. Öf seni de giberim Ecem'i de giberim. ikiniz de gibtirin gidin başımdan diyiverdim. Kız Allah belanı versin dedi ve Ecem'in yanına gidip ona sarıldı. Kızın manitası varmış ama ben bilmiyordum. Çıkışa çağırdı sen kimsin benim Manita'ya sövüyorsun ayağına işte. Bende tamam gelirim dedim, başladım beklemeye. Son ders zili çaldı, herkes çıkıyordu. Aldım çantayı, çıktım kapıdan baktım bin orada. Gittim yanına dedim, işimizi nerde hallediyoruz? Hemen okulun yan tarafında bir park vardı. Orada halledicez dedi, gittik park'a. Kavga olduğunu duyan gelmiş dıbına koyim. Eleman boşboğazın tekiydi galiba. Tüm okul parktaydı. Attık çantaları, kavga başladı. Eleman beni tuttuğu gibi yere yatırdı, yumruklamaya başladı. Bir güzel dayak yiyordum, herkes gülüyordu. Herkes benimle alay ediyordu. Ecem bağırdı dedi ki iyi ki senden ayrılmışım yarak kafalı daha kendini bile savunamıyorsun. Bunu duyan ben bir gaza geldim bir gaza geldim. Çocuğu üstümden attım, yumruklama sırası bana geçmişti. O bebe zamanlarımda nasıl öyle yumruklar attığıma bende inanamıyorum ama çocuğun ağzını yüzünü eline verdim. En son burnu kırılmıştı. Ağlıyordu.