Beyler yine bi gece yalnızlığımla boğuşurken içimden bi ses yaz bi yere belki bi fikir alırsın belki bi çözüm bulursun dedi. Ve aklıma ilk gelen yer hayatga bi benim böyle olmadığımı kanıtlayan bir yer olarak burası geldi.

Bizler yalnız insanlarız zaten çoğumuz öyle neden çünkü yakışıklı değiliz zengin değiliz bin değiliz bazen sadece bir hayvan arkadaşımız bazen sokaklar bazen kaldırımlar bazen gerçekte hiç tanımadığımız sözlük üyeleri ama ben kendi adıma pişman mıyım? Onu da bilmiyorum. Bazen pişman bazen değilim. Gibik bi durumdayım ve finallerde başladı iyiden delirmeye gidiyorum(Edit: mimarlık okuyorum ve bölümün zorluğunu okuyan bilir tıpla eşdeğer bi çalışma istiyo hele final zamanı dibimizi kanirta kanirta gibiyo).
Yalnızken; Etrafındaki insanların konuşmalarını dinliyorsun , bakıyorsun yanına boş. Bulamıyorsun ki birini konuşacak kendinle konuşuyorsun , konuşuyorsun , konuşuyorsun kendin söyleyip kendin dinliyorsun. Düşünebiliyorsun , kimse başında mızmızlanmıyor dinliyorsun , sonra geliyorsun eve oturuyorsun.
Edit2 : beyler kusura bakmayın parça pörçük oldu ama aklıma ne geliyosa onu yazdım içimden geçeni yazdım herkese iyi geceler vesselam...