Dersin başlamasına 5 dakika kalmıştı Ezgi içeri girmişti sallana sallana, bana bakmadan karşımdaki sıralardan birine oturmuştu. ihanetinden sonra ilk defa bu kadar yakın mesafede içerideydik, onu görünce nasıl bir tepki vereceğimi kestiremiyordum öncelerde, sonra o geldi kafama eğmiştim istemsizce, acı bir tebessüm ettim ciğerim yanmışcasına..

Dostluk ve kardeşlik çok önemliydi benim için, hayatım boyunca aramıştım sırtımı güvenle yaslayabileceğim insanlara

Bilmezdim ben kalleşliği, görmemiştim daha önceden namertliği. Sağolsun kız kardeşim dediğim insan bunları teker teker gösterip öğretmişti, acı da olsa tecrübe olmuştu benim için. Arıyordu insan bu zor günlerinde başını yaslayabileceği bir omzu, arıyordu insan gözyaşları akarken sarılacak bir bedeni..

Ama soracak olursan, değmezdi kimse dertlerini paylaşacak kadar
Bilmezlerdi hiçbiri içindeki acıyı, hatta o acıdan bahsettiğinde senden kaçarlardı, kalmamıştı belkide artık 'değer' dediğimiz şey

Varsa yoksa çıkar olmuştu, bu gibtiğimin dünyasında varsa yoksa ulan iftiralar ihanetler olmuştu, bunlardı artık değer eden şeyler,
Kalmamıştı benim senin gibi insanlar

Daha fazla dayanamamıştım onunla aynı ortamda olmaya zira diğer insanlarda yeterince sinirimi bozmaya meyillilerdi.

Kampüsümde bir bankta oturmuş insanları seyreder bi halde bulmuştum kendimi, o an kendi dertlerimi unutup çevremdekiler ne halde diye gözlerimi açmıştım..