halen devam eden ereksiyonumu saklamaya çalışarak yeni sünnet olmuş çocuk gibi söyleneni yaptım. marla çok profesyoneldi. bir kadın, üstelik de sarışın. nasıl bu kadar zeki, nasıl bu kadar etrafındaki herşeye hakim, nasıl bu kadar cool olabiliyordu. kadınlar hakkında yıllarca beynime sokuşturulan bütün önyargı ve tabular birbir diz çöküyordu Aynur ablanın dayanılmaz karizması karşısında.

artık gözlerini benden ayırmıyordu. kumandayı buldu ve televizyonu kapattı. artık soakak lambalarının ışığı vardı sadece. beni pencerenin karşısına oturtmuş kendisi ışığı arkasına almıştı. ben onun yüzünü göremiyordum ama o benim yüzümü gayet net görüyordu. söylediklerine verdiğim tepkilere, mimiklerime bakacak ve zevk alacaktı o heyecanlı, mahcup halimden. artık benim de umrumda değildi, çünkü direnmek anlamsızdı beceremiyordum sakin olmayı karşısında. ve bu heyecanlı halimin onu tahrik ettiğini de anlamaya başlamıştım. yani benim de işime geliyordu kısacası.

"daha önce hiç öpüştün mü" diye sordu pervasızca. bu kadar ani ve basitleştirerek sorması biraz rahatsız etmişti beni açıkçası. birkaç kez öpüşmüştüm kız arkadaşımla. ama bir french kiss ustası değildim tabii. evet öpüştüm dedim.

istiyorsan beni öpebilirsin dedi. sadece ve sadece gözlemleyecekti kabul etseydim. buna yemin edebilirdim. ben kendimden geçip kayıp giderken o gözlerini bile kırpmadan bana bakacak ve bundan inanılmaz bir zevk alacaktı.
(sapkın mıydı yoksa? kötü bir çocukluk mu geçirmişti? babası gurbette çalıştığı için mi böyle olmuştu? hayır hayır . o güne kadar okuduğum üç beş pgibolojik romanda yoktu bu kadının rahatsızlığının sebebi ve tarifi. ya da asıl rahatsız bendim.)

gülümsemeye ve heyecanımı bastırmaya çalışarak aklıma o an için gelen güya en akıllıca cevabı verdim. biraz erken henüz dedim. aklını gibeyim dediğinizi duyar gibiyim. ben de gibeyim.