Bir gün yine beni baska erkekle kıyaslıyordu. Artik alişmistim. Yutuyordum en azından 3 senelik bir iliskimiz vardı sonuçta onun hatrina susardım sirf. O kadar yasanmislik hatrina. Anliyordum onuda yanima gelemiyordu eskisi gibi cok konusamiyordukta ozluyordu belki ondan boyle cadilasiyor derdim. içten ice cok kirilirdim ama.
Bir gün ikinci tokadı ansizin yemiştim suratıma.
"Zaten sen beni hiç sevmedin. Senden bir kere bile sevgi görmedim. Hiç mutlu olmadım sayende!" demisti.
Uzerime kaynar su dokulmus gibi olmustum. Butun tuylerim diken diken olmus vucuduma batiyordu. Nasil soylerdi bunu?
O kadar yasadiklarimiz?
Hani cok mutluydu keske hic bitmeseydi diyordu. Ya çok büyük yalancıydi ya da nankör.

Ayaktaydım ailemin yaninda konusmaya hep cekindigimden mutfakta konusurken duymustum bu sozleri. Hala mutfaga girince icimin sizladigi oluyor. Tezgaha yaslanip kendimi toparladiktan sonra agzimdan sadece su kelimeler cıkmisti.
O kadar mutsuzsan gidebilirsin.
Son konusmam buydu. Gitmisti sanki hep bu cumleyi bekler gibi arkasina baknadan kacmisti.