sabah iş var o yüzden bi part daha yazıp yatarım. yarın devam edeceğim takip eden panpalarım için.

tarif edilen adrese geldim, kapıyı çaldım. ablam kocaman bir gülümseme ile karşıladı beni. hoşgeldin faslından sonra içeri buyur etti ve aynı adna gel seni ev arkadaşımla tanıştırayım dedi. odaya girdiğimde karşımda duran varlığı görmemle bilincimi yitirecek gibi sendelemem bir oldu. o an zaman yavaşladı, ablamın sesi boğuk ve uzaktan geliyordu. ben 3 yıl önce aynı şekilde kilitlenip bakmaktan kendimi alamadığım o cam mavisi gözlere sabitlemiştim yine bakışlarımı. o ise ağır hareketlerle yan yan gülümseyerek ayağa kalkıyor bana doğru yaklaşarak zaten hızlanan kalbimin ağzımdan çıkacak gibi olmasına sebep oluyordu. yavaş çekimde gibi ilerleyen sahneden ve boğuk seslerden sonra duyduğum ilk net ses "canım biz tanışıyoruz zaten adimatacanla" diyerek ablama hitaben kurduğu cümle oldu Aynur ablanın.

saçma sapan şekilde elimi kolumu nereye koyacağımı bilemeden gösterilen koltuğa oturmuş bir yandan nasılsın-sen nasılsın faslını atlatmaya çalışıyor bir yandan da seneler sonra tekrar gördüğüm bu güzelliğin etkisinden sıyrılmakla uğraşıyor aynı anda da ablamın ev arkadaşının o olmasından dolayı duyduğum sevinçten dolayı içimde patlayan havai fişeklerin seslerini bastırmak için zorluyordum kendimi.

ablam "açsındır" diyerek anadolu insanına özgü o refleks misafirperverlikle mutfağa yönelirken odada tecrübeli bir sansarla yeni yurmurtadan çıkmış bir civcivi başbaşa bırakıp gittiğinden habersizdi. tıpkı benim de henüz habersiz olduğum gibi.
Aynur abla bana bakarak çapkın bir gülümseme ile "büyümüşsün" dedi. ne diyeceğini bilemeyen bir insanın gülümsemesi ile karşılık verdim bu imalı cümleye. bir yandan elinde kumanda zap yapıyor bir yandan da ben gelmeden önce zaten orada olduğu belli olan bir deste tarot kağıdını karıştırıp saçma sapan şekiller ve sıralarla açıyor ve ara sıra da benimle ilgilenir gibi sorular soruyordu misafire ayıp olmasın babından.