ben hayatımda ikinci defa bi amaç edinmiş gibiydim beyler. ilki taa ergenlik yıllarımdan başlayan bi şeydi ve bi insanla ilgili diildi, kişisel bi hedefti. olmayınca nihilist oldum, bohem oldum. öylesine yaşamaya başladım. ve bi daha hiç gerçekten bi şeyi tutkuyla sevip hayatım boyunca ona tutunmak isteyebileceğimi düşünmemiştim. bi sürü erkek arkadaşım oldu, düşününce bundan önce sadece bi kişiyi gerçekten çok sevmişimdir. onda da coola yatıp sevgimi göstermediğim ve çabalamadığım için çok pişman olmuştum sonra. bu adamla tanışınca farklı hissettiğimi hemen anladım. ve hayatıma bi amaç geldi beyler, ben bunun aşk olabileceğini düşünmemiştim. hayatımın sonuna kadar bu adamla olmalıyım dedim. umut edebilmeye, hayal kurabilmeye falan başladım. ve hep kartlarımı açık oynadım, hislerimi hep ifade ettim. böyle bi şey olunca hayattaki ikinci büyük hayal kırıklığımı yaşadım ve şu an yine amaçsız gibi hissediyorum. üstelik eskisi gibi kendimi açasım da gelmiyo, bu hissettiklerimden bile bahsedemiyorum.