3 yıllık sevgilim 3 mesajla beni terk etmişti, “ayrılmak istiyorum artık olmuyor lütfen ısrar etme, mesaj atma, rahat bırak.” Günlerce mesajlarıma cevap vermedi ve en sonunda da beni engelledi. Aradan 2 ay geçti ve okul açıldı, aynı sınıftayız. Günlerce bana cevap vermediği için de yüzüne bakmaya utanıyorum, 4-5 ay tek kelime etmedik, selamlaşmadık. Bana bakmıyordu bile ama hala çok seviyordum. 17 Aralık günü sabahı, yani onun doğum günü. içinde bir mutluluk var arkadaşlarının sürpriz yapmasını bekliyor, bilmemezlikten geliyor falan. Ama bilmiyor ki kimse onun için bir şey hazırlamadı. içim elvermedi onun üzülmesine. Sınıftaki herkes aynı dershaneye gidiyor, yabancı dil okuduğumuz için tek dil dershanesi var. Öğretmeni aradım dedim böyle böyle durum var okul çıkışı herkesin dershaneye gelmesi lazım kutlama yapacağım. Hoca herkese mesaj attı okul çıkışı deneme sınavı var gelmek zorunlu diye. Öğle arası oldu, koşa koşa alışveriş merkezine gittim, (en sevdiği grup duman) duman albümü aldım. Pastahaneye sipariş verdim, okula döndüm ve en yakın arkadaşına durumu anlattım. “Kutlama hazırladım ama sen hazırlamış gibi yaparsın” dedim. Hediyeyi de verdim, “Bunu da sen almış gibi yap, ben verirsem almaz.” dedim. Okul çıkışı oldu, hepimiz dershanedeyiz. Ben pastayı kolayı falan getirdim, bir sınıfa koydum hazırladım her şeyi sonra da hiç haberim yokmuş gibi geçtim en arka sıraya oturdum. Herkes geldi, en son o geldi ve alkışlar eşliğinde ‘iyi ki doğdun’ sesleri sınıfı kapladı. Öyle mutlu oldu ki gözleri doldu. Herkese tek tek sarıldı, teşekkür etti, iyi ki varsınız dedi. Bir tek bana teşekkür etmedi. En arkada oturdum, pastayı da yiyemedim sadece arkadaşlarına “iyi ki varsınız” deyişini izledim. Yakın arkadaşı hediyeyi verdi. Akşam eve gidince açmış ve çok mutlu olmuş. instagrama resim atmış, “en değerli hediyem” diye. Benim aldığımı bilmeyerek. Her şeyi ben hazırladım ama en arka sırada oturup bekledim, bir bana teşekkür etmedi. Sadece bana iyi ki varsın demedi.