8. Bölüm
Aradan 3 haftaya yakın bir zaman geçmişti ve bizimki hala dönmemişti. Ruhumun derinliklerinde bir acı hissediyordum. Her sabah uyandığıma lanetler yağdırıyordum. Artık hiçbir şey yapasım yoktu. Yeraltından neredeyse çıkmıyordum ve artık bir ölü gibiydim. Rehine bile artık kendi durumunu bırakmış benim için üzülüyordu. Toparlanmak istiyordum fakat o kadar sarhoştum ki ayağa bile kalkamıyordum. Bu halimi biraz da bizimkinin hissedebilmesi için devam ettiriyordum. Biliyorsunuz o beni kilometrelerce uzaklıktan görüyor gibiydi. 4-5 gün daha böyle sürdükten sonra kahve kokusuna uyandım. Bizimki dönmüştü. Kahvaltı hazırlamıştı. Koşar adım mutfağa inip ona öfkemi kusmak istiyordum fakat beni gördüğünde sanki hiç gitmemiş sanki hep buradaymış gibi, kahvaltını yap şu köyü biraz derleyip toparlayıp şehre inelim ve birini öldürelim, dedi. Bu cümlesiyle her şeyi unutmuştum. Bir an önce yola çıkmak istiyordum ama bu o kadar kolay değildi yaklaşık 1 aydır köyde hiçbir iş yapılmamıştı. Hazırlanmamız gece 11 i bulmuştu. Yorulmuştuk, bizimki şehre inme işini ertesi güne bırakmaya çalışsa da bunu kabul etmedim ve üzerimizi değiştirip yola çıktık.