Birgün baktım soyle geriye
Cocukluguma ,ergenliğime lise hayatıma üniversite hayatıma.
Çocukluğum sefalet icinde geçti.
Konu para da degil. Eziklik aşağılamak.
Sirf meshebim yüzünden dalga geçmeler .
Butun çocukluğum bundan ibaret ti.
Din ne bilmiyordum ama cehennemde yanacagimi biliyordum. Hemde bu yasında.
Ergenligim rezalet lise yıllarım ezikligimin tavan yaptığı yıllar.
Sevgilimi giben Kanmam
Ama buna sesimi cikartamayacak kadar ezik olmam.
Üniversite desen başlı basina bi yanlis.
Kimsem yok.
iki yil kendimi bi ucube gibi hissettim.
Tek bi arkadas yok.
Sevgili hak getire.
Bunun dışında insanların hemde ciğeri beş para etmez insanlarin mutluluk pozları.
icime içime işledi bu olmamislik
Seveyim dedim beceremedim.
Sevileyim dedim zaten o hic olmamış
Yillarimi verdiğim kiz kuzeniyle yatıyor suan.
Butun bunların dışında.
Ben tanrıyı hissetmiyordum.
Yani varlığını hayatında hissetmiyordum.
Hanı bi ise kalkisirsin FA boyunu asar ama hissedersiniz ya.
Hani iyide bitse kotu de bitse dersin o yaninda.
Ben kendimi hep bole konularda yanlı, hissediyordum
Sanki kimsesiz gibi.
Ve bunu kendimi bildim bileli hissettim
Benden 5 yas kucuk çocuklar benimle dalga geçtiğinde dahi.

Sonra dedim ki.
Bak kendine . bir tanrının varlığına inanmak hayatında biseyi değiştiriyor mu
Hani madden gibtiret. Manevi olarak icinde bi boşluk doluyor mu?
Yok. O ,zaman dedim artik kendini kandirmanin da bi faydası yok.

Yanlis anlamayin oyle evrim mevrim diye sacmalamicam
7 dersin 6sindan kalıp evrimin açıklamasıyla kendimi kurtaramayacagimi biliyorum
Benim inancsizligim başka yerden geliyor.
Olmamisligimdan geliyor.
Hic var mi aranızda benim gibi hisseden bilmiyorum ama aylardan ocak. Ben yarin kar yağacak desem sabah insanlar mayoyla denize girer.
Bu kadar dislanmisken hissetmedigim bi tanrının varlığına inandığımi söyleyerek neden kendimi ve insanları kandirayim ki?
Bu kadar bos yaşıyorken inansam ne değişecek inanamasam ne.