hani bazı anılar vardır, iyi ya da kötü kategorisinde değildir.Ama hatırladığınızda garip hissettirir.Ve nasıl unutamadığınızı bir türlü çözememişsinizdir. işte benim de öyle bir anım var. Dördüncü sınıftaydım. ilkokulda her gün okula çokokremli ekmek sürüp zütürürdüm. Hatta bir keresinde nesquik markalısını alıp babamdan saklamıştım.O markalara kızıyordu diye. Birgün yine sandviç ekmeğinin arasına çokokrem sürüp okula gittim. Tenefüsdeydik, top oynarken yiyecektim, çocuk aklı işte. Annemin ekmeği sardığı alüminyum folyoyu çıkardım, yemeye başladım. Aynı zamanda da top oynuyordum. Bizim sınıfta da (adını söylemek istemiyorum ahmet olsun) ahmet diye bir çocuk vardı, ailesi fakirdi.Önlük bile zor alıyordu.Ben bir yandan çokokremli ekmeğimi yiyip top oynarken ahmet birden topa vurdu ve henüz sadece bir ısırık almış olduğum ekmeğim yere düştü.(Tam hatırlamıyorum ama daha yarısına kadar yememiştim beynimde öyle canlanıyor, önemi yok.)Ahmet hiç düşünmeden elini cebine attı, 5-10 kuruş; 25 kuruş falan çıkardı toplam 85 kuruş vardı ve "özür dilerim, al." dedi. Almadım, bu hareketi yapmış olması yeterdi. Keşke dünyada daha iyi bir hayat yaşayabilseydi, hakediyordu.Her aklıma geldiğinde yeniden dünyanın adil bir yer olmadığının farkına varar, dertlenirim. Yeryüzünde zenginliği haketmeyen o kadar çok insan var ki...

özet yazmak isterdim, ama bu yazının her bir kelimesi önemli. okuduğunuz için teşekkürler.