Gps e hızlıca adresi girdim bir sigara daha yakıp yola çıktık ortalama 2 saatlik yol vardı, gazeteci kimliğinin iş görmesi umuduyla sürdüm. Hastaneye gelmiştim hemen girişe gidip gazeteci zırvalıkları vs anlattım arşiv sorumlusuna zütürdü aslında bilgi vermeleri yasaktı vermelerinide umuyordum zütüren kişide kendisi bilmediği için zütürüyordu. Arşiv görevlisi biraz beni süzdü muhtemelen 35 li yaşlarda ama çok daha erken yıpranmış biriydi, yine aynı şeyleri anlattım aslında ne için geldiğimi görevli söylemişti yani yasak olduğunu bile bile dinledi sonrada birkaç gizlilik kuralını saydı, yanında euro taşımam avantajdı buradan Çine gideceğim için her yerde geçerli olan para birimini hiç bozdurmamıştım.
Gazeteci kartı altına 50 euro koydum o şekilde uzattım, kartı geri uzattı biraz burun kıvırdı içimden söverek altına 50 euro daha koyup uzattı, buruşuk yüzüyle gülümsedi anahtarı uzatıp 1 saat zaman verdiğini söyledi, anlamadığımı düşünüp el kol hareketi ile 1 saati anlatmaya çalıştığı anladığımı söyleyip girdim.
Arşiv tabiki fransızcaydı her ne kadar rahatsız edici olsada ama arşivde ad soyad giriş tarihi gibi kısa şeyler yazdığı işin pek ihtiyacım yoktu raporları okumakta sıkıntı çekebilirdim büyük ihtimalle, yavaş yavaş 1989 u buldum tek tek isimlere baktım kızın adını bulmuştum ancak yanında sadece giriş tarihi yazıyordu yani taburcu olduğu gün yazmıyordu. iş raporlara düştü diyerek diğer arşivleri aramaya başladım önce tarih sonra isim sıralaması, kızın adı yoktu çok şaşırmamıştım. Genellikle bu tür olaylarda aileler çocukları rencide olmaması için olabildiğince gizli hallederlerdi işlerini, isim değişiklikleri, taşınmalar gibi gibi, çok bir bilgi bulamadım ama bir sonucu kesinleştirmiş olmuştuk kız hayattaydı.