Birilerin dışlandığı birilerin yüceltigi bir hayata gozlerimi açtım sahi tam acamamistim ya neyse. Evet bir çoğunuzun acıyarak baktığınız kör bir insanım küçük köy evinde doğmusum eskiden öyle her yerde hastane yokmus küçük muazzam evde gozlerimi açtığımda herkes sevinçten oturamaz olmuslar sevinç kutlamaları yapmışlar buyuklere saygı esastir diye dedemizin ismini koyuvermisler. Ta ki bu sevinçler gerceklerin ortaya çıkana kadarmış benim karanlıkla tanışmama kadar. ilk başlarda annem sağ sola carpmalarimi tuhafına gitsede sonuçta köylü insanı ne bilebilecek babaanneme danışılmış bir şey olmaz eve alışamamıştır diyerek beni tamamen karanlığıma terk ettiler. Her şeyin başlangıcı olan -Anne neden her taraf karanlık? O zaman annem anlayabilmiş benim karanlıklar içinde yaşadığımı. O zaman ki annemin ağlayışının hıçkırıklarını hiç unutamam o zamanlar neden ağladığını anlayamacak kadar küçüktük ama her nedense aradan yıllar gecsede o günkü ağlamayı unutamam. keşke diyorum bazen konusmayi hiç öğretmeseydiler bana o soruyu anneme hiç sormasaydim. ilk yıllarımın nasıl geçtiğini bende fazla hatırlamıyorum ancak bazı şeyler hiç unutamam Allah tarafından bizlere özgü verilen bir yetenek midir bilemem. 4 yaşımda annemin benim üzülmemem için herkesin karanlıklar içinde birbirine dokunarak anlaştığını söylemişti bana. Söylediği bu yalan yüZünden anneme kızacak değildim. Her şeyden önce o benim annemdi benim üzülme mi istemezdi. Ama 8 yaşında abimin arkadaşlarının yanına kör olduğum için beni zütür medigine hala kırgınım. 9 yaşımda babam boynuma zil takip hayvanlar gibi beni sağ sola koşturduğunu hiç unutamam. Hayallerimde kurduğum babam bu adam olamazdı. 12 yaşında tek bir arkadaşım olmuştu o da bana acıdığından benim ile oynuyordu benden gizlese de ben salak değildim her şeyi anlıyordum. 16 yaşımda arkadaşım beni çok uzaklar zütürüyor du dayanacak hiç bir gücüm kalmamisti uzaklara bağırmak beni rahatlatıyordu sert rüzgarların tenimi okşaması hoşuma gidiyordu -Tanrıya neden ben? Diye sürekli soruyorum ama bir türlü cevap alamıyordum Sürekli dayak yedim küfürler duydum. Ne bir kızı seve bildim ne de bir başkası beni. Aşk, sevgi nedir bilmem ben. Bütün bunların sebebi de sizler gibi normal bir insan olabilmekti sahi çok şey mi istedim ben? Şu hayata karanliktan geldim yine karanlığa gideceğim..

Edit: Bu sözleri söyleyen abimiz 2010 yılında vefat etmiştir. Belki de onun için bir kurtuluştur bilemeyiz

Edit 2: Muhabbetimiz çok sağlam olduğum abilerim den biriydi kendisi hakkında pek fazla bir şey bilinmesi istemediği için tüm her şeylerini yazmadım fark ettiyseniz de isim filan da yok hikayenin içerisinde şimdiden iyi okumalar..