Cahit Zarifoğlu'nun mısraları ile başlamak geldi içimden..

"BiR ŞEHiR KADAR KALABALIKTIR BAZILARININ YALNIZLIĞI.."

Bir insan asosyal olmayı sevebilir.. Bunu isteyerek de bir hayat tarzı haline getirebilir.. Dışarıdan bakanlar yalnız, kendi köşesine çekilmiş bir zavallı görür.. Halbuki o kişinin içinde ne fırtınalar kopar.. Zihni ona binlerce oyun oynar.. Yalnız değildir.. Hüzün en yakın dostu haline gelmiştir.. Bazen de umut..

Belki aşk acısı çekiyordur.. Bu yüzden soyutlamıştır kendini dış dünyadan.. Ona göre belki kendisini asosyal olarak bile görmüyordur.. Gerçek asosyal onun için, aklından ve kalbinden bir an bile olsun çıkmayan imkansız aşkıdır.. Aşk acısı bir insana çok şey yaptırır.. Kiminin gözünü hırs intikam duygusu bürür.. Bazılarını yemekten içmekten keser yataklara düşürür.. Bazılarını ise tamamen hayattan soyutlar.. işte bu tarz insanlar asosyallikte bulur huzuru.. Çünkü onlar için o an sadece imkânsız aşkları vardır, geri kalan dünya ise yalan..!