@6'nın yazdıklarından bazıları bana uyuyor

-Küçükken arkadaşlarım tarafından dışlandım 1.sınıfa gidiyordum, sonra aralarına girmiş olsam da hala o muallakleri sevmem ve isimleri hala aklımda
-Küçükken evde tek kalırdım, akşamüstü annem geldiğinde dışarı çıkar, akşam ezanında eve çağırılırdım,bu yüzden mahallemde kimseyle düzgün arkadaş olamadım,13 yaşlarındayken onlar tarafından da tam olarak dışlandım. Ailem salmadı yani
-1'den 8.sınıfa kadar arkadaşlık yaptığım şahısın çıkarcı ve adam olmadığını farkettim, ergenliğin başındayken kötü oldu bence, zaten onu başımdan def edince, kimse kalmadı liseye başlamadan önce ki yaz tatilimde;tam anlamıyla asosyal oldum, yalnızlığı sonuna kadar yaşadım,yaz tatilinde arkadaşlarım gezerken ben sabaha karşı yatıp, öğle sonrası kalkıyordum ama bundan mutsuz değildim, benim için çok iyi oldu, bugün yalnızlığı seviyorsam, asosyalim diyip üzülmüyorsam o yaz sayesindedir.
-Henüz 5.sınıftayken bir kız tarafından aşağılandım ve reddedildim bu benim için kötü oldu beyler, bugün kızlardan çekiniyorsam,az biraz özgüven ekgibliğim varsa bundan ötürüdür.
-Ve en önemlisi;insanları gerçekten sevmiyorum ben... Zeki olduğumu iddia etmiyorum ama çoğunu benden daha aptal görüyorum, özentiler,yapmacıklar, güvenilmezler saymakla bitmez.

Yani sayın @1 bu bana hem dayatıldı,hem kendim seçtim ve mutluyum, istesem yapmacık ve bana zararı olacak arkadaşlıklar kurabilirmişim.

Not:Ailem'e zaman zaman beni salmadıkları için kızıyorum da iyi ki salmamışlar lan.it kopuk dediğim adamlar gibi olabilirmişim ben;kendim de öyle bir kabiliyet görüyorum.

edit:takıntılı olmama rağmen saçma sapan noktalama işaretleri kullanmışım ilkokulda ki türkçe hocamın buradan amk