asosyalim. insanlarla düzgğn iletişim kuramıyorum çocukluğumdan beri böyleyim. olduğum kişi için ailemi suçluyorum onların bitmek türkenmek bilmeyen uçuk kavgaları. 3 kardeşiz üçümüzede iyi davranıyorlar benide çok seviyorlar yani hayatı çocuklarıdır ikisininde ama kendi aralarında yaptıkları kavgalar beni bitirdi daha 18 yaşındayım çeşitli sebeplerden dolayı çıkan kavgalarda yıllarca pgibolojimizi gibtiler en küçük çocuk benim ama tek erkek olduğum için hep bana düştü bu kavgaları ayırmak 15-16 yaşında annesi babasını bıçaklamaya çalışırken annesinin elinden bıçağı almaya çalışan bir çocuk ne kadar sosyal olabilir? şuan istanbulda bir özel üniversiteye başladım maddi durumumuz yerinde çok şükür param var boyum uzun arabam var ama o çocukluk ergenlik dönemindeki travmalarımdan dolayı insanlarla iletişim kuramıyorum hiç sevgilim olmadı olmasını isterdim iyi bir insanım hiçbir zaman ince düşünüp başkalarına kazık atmaya çalışmadım neyse amk gibeyim böyle hayatı sigara müzik dizi film geçiyor işte hayatım kendi kendimi eğlendiriyorum bazen 1-2 arkadaşımda var şuanda uzak olsakta. inciye girdiğimde direk dertleşme ve asosyalizm bölümüne bakıyorum depresif manyağın tekiyim amk aslında yanlız olup mutluda olabilirim ama ben depresif olmayı seçiyorum niyeyse. bunlar hep çok düşünmekten oluyor asosyal adam çok düşünür yapacak işi olmadığı için düşünmeye çok vakit ayırır ister istemez ama birazda anı yaşayıp başkalarıyla kafa dağıtmak gerekiyor bence öyle biri olmak isterdim ama asla olamadım. olduğum kişi için ailemi suçladım hepyüzlerine söylemesemde. neyse iyi geceler beyler oluyorum yazdıklarınızı=)