Ve ben yine ne yapıp ne edip sustum. ikimiz de sustuk, hiç konuşmadık.

Mesaj atmayacağını, aklına bile gelmeyeceğimi bile bile bekledim bir umut. Kendimi yedim sürekli, ancak ne yapayım? Belki yan yana olsak susar sadece seni izlerdim ve konuşmaya gerek olmadığını söylerdim. Ama yanında değildim, yanında olmak için bir çok şey feda edebilirdim ancak umrunda bile olmadığımı sonuna kadar hissediyordum.

Sorumsuz bir adamdım, ama konu sen olduğunda düzelebilirdim belki de.
Üşengeç bir adamdım evet, ama sen "gel" deseydin kilometreler aşıp gelirdim yanına.

Ben seni düşününce bile mutlu olan bir adam, elini tutmanın hayalini kurmak ile diğer bütün hayatıma girenleri unutabilen birisiydim. Yastığa kafasını koyduğunda, her gece sabah doğmaya yakın uyuya kalmadan evvel saçlarına elimi dolayabilirim ümidiyle mutlu uyuyan bir adamdım.

Ben bu denli düşünürken seni, sen neden yarınlarda unuttun beni? Bu kadar mıydım senin için, sevilemeyecek kadar çok mu kötü biriydim?

Sana bir kere bile kötü gözle bakmadım, suçum buydu belki de hiç olmadığım kadar masumdum.

Bilmiyorum, öyle ya da böyle biz hiç biz olamadan bittik. Zaten senden sonra da ben hep ben oldum, biz olamadım başkasıyla.