sabahı zor etmiştim. kendimi toparlayamadım. kahvemi içip o mezarlığa geri dönmeye karar verdim. taksiciden aldığım durağın kartını arayıp şoföre beni bi önceki gün aldığı yere tekrar bırakması için rica ettim. yoldan bir demet çiçek alıp ziyaretçi rolü yapıp durumu anlamaya çalışacaktım. mezarlığa girdim, o ismi arıyordum. mezarların arasında gezerken içimi anlamsız bir şekilde huzur kapladığını hissettim. ölülerin arasındaydım çoğu insan için bu ürkütücü bir şey fakat ben huzurluydum. mezarımı buldum ve onunla konuşmaya başladım. zamanın nasıl geçtiğini hatırlamıyorum akşam olmuştu ve hiç gitmek istemiyordum ama mezarlığın güvenliğinin benden şüphelendiğini fark ettim ve ayrılmak zorunda kaldım. mezarlıktan çıktığımda çok sevdiğim birinden ayrılıyormuş gibi hissettim. tuhaf bir şeydi 7 sene önce annemi kaybettiğimde de aynı hüznü hissetmiştim. eve gittim, huzursuzdum mezarlıkta olmak orada uyumak istiyordum. sabah erkenden tekrar mezarlığa gitmeye karar verip uyumaya çalıştım.