Bir grup erkek oturuyoruz, illaha o kızın konusu açılıyor ve açıldıkça ben daha çok deliriyorum. Elim kolum bağlı, kızın sevgilisi var bir tak yapamıyorum, sonra bir sabah kalktığımda görmek istediğim şeyi gördüm ve duydum, sevgilisiyle ayrılmışlardı. Anında tüm hesaplarını takip ettim ve daha sonra biraz cesaret biraz alkolün yardımıyla yazdım. Cevap verdi ve öylece kısa kısa konuşmaya başladık. Erkeklere söylüyorum kafayı yiyorlar yazıcam falan diyorlar, yazın dıbına koyayım zaten cevap verirse benim olmamıştır diyorum. Kimsenin yazmaya paçası yemiyor çünkü çok güzel bir kız, halbu ki asla tersleyecek birisi değil.

Ama işte beyler o zaman başladım salaklığımı konuşturmaya ve yazmayı bıraktım. Kendi kendime triplere girdim, zaten her gece içiyoruz ben daha bir fazla yazılıyorum içkiye. Artık birayı, ortak şişeyi geçmişiz birer şişe şarap alıyoruz geberene kadar içiyoruz öyle yani. içtikçe de düşünüyorum yazmıyorum, kendime engel oluyorum ve kızda haklı olarak yazmıyor. Daha yeni bir arkadaşlık ve erkek yazmıyor, kız ne yapsın.

Hayatımda her zaman böyle ufak olaylarla kendi kendimi paralamış, olmadık şeyler için kafada kura kura kafayı çatlatmış bir adamım. Bu sırada da iki arkadaşım yazılmış birisine cevap vermiş diğerine vermemiş. Eyvallah dedim buraya kadar lan bu saatten sonra zaten yazmam.

O cevap vermeyene de iyi olmuş, ulan kime yürümek istese o kızlar dönüp dolaşıp beni buluyor benimle oluyor. Zaten binin içinde hala bi ekgiblik var, muhabbetimiz bitmeden evvel kompleks edinmişti.

Bu hikayenin içinden bir öğüt değil de (öğüt verecek mental sağlığa sahip değilim) tavsiye beyler. Kimseyi büyük görmeyin, yani tipiniz ölüm değilse gidin yazılın o kimsenin paçasının yetmediği kıza. Hatta ölümse de yazılın dıbına koyayım oluyor, çok gördüm.