bi kızın karşısında en utandığınız an

En fazla 5-6 yaşlarındayım. O zaman bizim kaldığımız mahallede bir binanın zemin katında oturan yoksul bir aile var. O binanın hemen yanındaki binayla aralarında en fazla iki insanın beraber geçebileceği kadar da bir aralık var. Bu ailenin o araya bakan odasının cdıbına bazı çip çocuklar oradan geçerken taş atardı. Sanırım 1-2 defa kırmışlıkları da vardı. Herneyse bir gün ne düşündüm de bunu yaptım bilmiyorum. Normalde o tarz bi çocuk da değildim. O aradan geçerken bir taşta ben alıp attım cama. Kırılmadı ama çatlamıştır belki. O an perdesi bile yarım yamalak olan o camdan evin en küçük kızının baktığını ve göz göze geldiğimizi hatırlarım. Evet bir kız karşısında en utandığım an budur. Çocuktuk falan ama o ana ilişkin duyduğum suçluluk duygusunu hala yaşarım hatırladıkça.