2000lerin başında herkesin hayaliydi bu ayakkabılar. paramız yoktu , almak için bayramı beklerdik . o büyük gün, bayram alışverişi günü, geldiğinde ayakkabıcıda babanın "hangisini beğendin oğlum" sorusuna verilen ilk cevaptı. babalarımız "bayramda bu giyilmez oğlum" derdi ama baba yüreği işte. hem bayramlık ayakkabıyı hem de bu kramponları alırdı. kimisininkinin kenarındaa 90 , kimisininkinin 80 yazardı. 90 yazan ayakkabının sahibi daha bi havalıydı , ama 80'i olan da mutluydu. kimsenin üst model takıntısı yoktu. okulun bahçesinde yapılan mahalle maçlarında kadroda yer bulamayan ama kramponu olan düşünceli arkadaşlarımız vardı. kramponu olmayan ve iyi oynayan arkadaşlara sponsor olurlardı. kıran kırana mücadele olurdu o maçlarda da. sonrasında herkes birlikte 25 kuruşluk kolay içmeye giderdi."senin kramponların da dişleri erimiş" muhabbetleri ekgib olmazdı. ne günlerdi be.