Bir kız vardı beyler. Sadece mevzunun sonunu anlatacağım. Ayrılacağımız gün yanına gittim. Baktım yüzüne ben sana söz verdim. Anca sen benden ayrılırsın dedim. Merhametliydi git dedi. Fazla işkence yapmadı. Ardımı döndüm ilkin hafif başladı ama içimde öyle bir acı vardı ki bastırmak için koşmaya başladım. Koştum koştum... Deli taylar gibi bakanlara hiç aldırmadan koştum. Ciğerimi parçalarcasına koştum. Ağzıma kan kokusu gelene kadar. Koştuğum yer o şehrin yolları değil kafamın içiydi sanki.Her köşe başında bir anı vardı. Gözlerimden yaşlar akarak koştum. Senin çocuktan farkın yok dünya güllük gülistanlık bir yer değil deyişini hatırlayarak koştum.Kan ter içinde kalıp akan insan seline aldırmadan oturup dinlendim. Sonra yine koştum.Son zamanlarda da fark ettim ki hala aynı yolu koşuyorum. Sebebi unutmuşum ama acıyı en yoğun haliyle hatırlıyorum.Ama o çocuğu yakaladım bir gün. Koşan, seven, ağlayan o çoçuğu koşarken kolundan tuttum. Göz yaşlarına aldırmadan bir patlattım ağzının üstüne bir tane amk. Dedim ki yeter amk bini yeter hala fark etmedin mi
ne kadar koşsan da ona yetişemezsin, ne kadar hızlı koşsanda ondan kaçmazsın dur dedim dur amk durdum. Dört yıl aynı yolu koşmaktansa durup oturmak, bir sigara yakıp etrafa bakabilmek daha iyi be.Dumanını geleceğe üflemek yada kendini kandırmak.Lan üzüldüğüm bir şeyde hayali kaldı artık hatırlyamıyorum amk cidden hatırlayamıyorum
mevzu bu tekrar yazmaya üşendim panpa ctrl v