Akabinde arkadaş listesinden çıkarıldım. Çok eğlenceliydi. Tek bir şey yazmamıştı. Şimdi kendi muhasebesini yapıyordu. Düşünmeye bile utanıyordu belki. Ama mutlaka damarlarında dolaşıyordum.

Durumu erdeme anlattım. Kardeşim gibeceksen neden seviyormuş gibi davranıyorsun dedi. Haklıydı. Ama ben yanılıyordum. Dilaraya aşıktım ve bunu biir oyun haline getirmiştim. Elde etmeye çalışmıyordum. Vicdanım da sızlamıyordu. Bana çok normal gelen bu şey ahlaki diskura uyumsuzdu tabiki. Dilara bir kenar mahalleliydi ve hangi biçimde olursa olsun ahlakla olan bağlarını yitiremezdi.

Ama mutsuzluk bize çok kötü şeyler yaptırır. Dayanamamıştı. Odama geldi, yazdığım şeylerin çok çirkin olduğunu, bana asla öyle bir yakınlık hissetmediğini, bu yüzden istifa etmeyi düşündüğü söyledi. Kimseyle bunu konuşamadığını çok üzüldüğünü anlattı.

Tam da beklediğim gibiydi tepkisi. Hazırlıklıydım. Kendisini suçlu hissetmemesi gerektiğini, bunun kabul edilebilir olmadığını bildiğimi, ancak saklayacak kadar güçlü olmadığımı söyledim. Özür diledim. işine devam et dedim. Bu konuyu unutalım.