Ebruyu neden bıraktım diye geçirdim içimden ama hakanîn yüzüne baktığımda melek daha ağır basmıştı bu kez. Soğukkanlılıkla aradım ebruyu boş evin içerisinde. Hakan da bizi dinliyordu. Ebruyu arar aramaz açtı telefonu. Neredesin dedi ağlamaktan çatallaşmış sesiyle. Ebru ben artık seninle kalmayacam dedim çok soğukkanlıydım. Ve soğukkanlılıkla bıçak darbelerini bir bir ebruya indirdikçe hakanın da elinden tutmuş ayağa kaldırıyordum sanki. Hakan muhtemelen ebrunun ağladığını duydukça oh olsun diyordu ya da ben öyle tahmin etmiştim. Ebruya biraz daha salvo yaptıktan sonra ebru hıçkırarak ağlamaya başladı. Hakan kulağıma yeter dedi bu kadar yeter. Evet hakanın yufka yüreği yine dayanamamıştı her ne kadar artık sevmese bile ebruyu yine de vazgeçmek bilmeyen aşk belası yüzünden gururunu ayaklar altına alırcasına yeter dedi. Kapattım ben de telefonu. Hakanın gözleri yine dolmuştu ama bu sefer ilginç bir şekilde benim de gözlerim dolmuştu artık tutamadık kendimizi ve hakanla karşılıklı ağlaşarak konuşmaya başladık. Evet iki koca adam karılar gibi ağlıyorduk. Ama bu çok iyi gelmişti biz hala muhabbet ederken hoca camiden ezanı okuyordu bu sabah ezanıydı bunun anlamı hakanla en az 6 7 saattir konuşuyorduk. Ebru ne mi yaptı onu bilmiyorum ama ağlayarak uyuduğunu tahmin ettim