güneşten beyinlerin eridiği bir ağustos günü üniversiteyi kazandığım haberi sanırım ailemin hep beraber olup mutlu olduğu son andır...
yani babamın, annemin, bilalin ve miniklerin bir arada olduğu, herkesin ağız dolusu güldüğü son ortamdır.
ekim 22 de babamı kaybettim böbrek yetmezliğinden.. üzerimde hala pişmanlığı vardır. keşke ihtiyarın sözlerini dinlemeyip zorla verseydim böbreklerimi diye. en azından geri kalan 6 yıl belki onsuz büyümek zorunda kalmazdım.
okula başlayalı henüz 1 ay olmadan babayı kaybetmek, babayı almakla eşdeğer beyler. o saatten sonra hayatında hiç bir şeyin önemi kalmıyor. öyle de oldu zaten. koca bir yıl eve hiç uğramadım. neyim var neyim yok yatırdım alkole uyuşturucuya. insanın ilk dostunu kaybetmesi kadar kötü bir şey yok. en azından yaşayarak tecrübe etmiş bulunmaktayım.