O an içimdekileri kelimelere dökmek bi haliyle zordu benim için.Çok koymuştu çok fazla duramıyordum yerimde, dökmek istedim gözyaşlarımı
sarılmak istedim sevdiğim insanlara ama yoktu kimsem o an.Balkonda donmuş bir vaziyette kıpırdamadan düşünüyordum sadece.
içimde tarif edemediğim ve ilk defa hissettiğim nefret duygusu vardı, Ezgiyi görsem parçalardım belkide tabiri caize
Ama bu duyguya baskın çıkan merhamet ve vefa vardı içimde, bir bildiği vardır onun için yapmıştır diye iç geçiremedim
zihnime gelen tek şey beni kardeşi olarak görmemiş meğer diye düşünmüştüm..

Sabah olduğunda telefonumu çalmıştı , Arayan yurttan arkadaşım Kadirdi kalacak yer arıyordum kendime bunca derdin içinde

Kadir-Kanka sana bi yer buldum, kabul eder misin bilmiyorum idareten kal bence
SP- Neresi kanka
Kadir-Kanka cemaat evi arkadaşım orda kalıyor mecburiyetten okulun çevresinde bir evmiş
SP- Mecbur kalacağım kanka ulaşabileceğim birinin numarasını verir misin?
Kadir-Tamam kanka arkadaşım burak var onun numarasını veriyorum görüşmeye git alırlar mutlaka ..

Numarayı alıp, Kadire de gerekli teşekkürlerimi edip konuşmam sonlanmıştı
Az da olsa içim rahatlamıştı zira başka gidebileceğim yer yoktu, aileme haber vermek bir alternatif değildi.
Eğer onlara haber verirsem babamın bana neler diyebileceklerini düşünmüştüm hep, korkmuştum bi o kadarda.

Sorumsuz olduğumu söylecekti bağıra bağıra, adamlığımı sorgulayacaktı ..

Oysa baba oğlun neler çekti, neler yaşadı her şeyden bir habersin

Oğlun eridi bitti be baba, ölüme bir adım kala can çekişiyor artık ...