ben böyle bi adam değildim pampa. üniyi bitirdiğim gün (sınavlar bitmiş. başarmak için insan üstü bir ders çalışma ve dikkat örneği gösterilmiş) müthiş bir odaklanmaya sahiptim. bişey yaparken deprem olsa farkedemeyecek kadar odaklanabiliyordum. ve gerçekten zihnimin sonuna kadar açık olduğunu hissediyordum. sonra işe başladım dediğin gibi monoton bir hayata geçtim. ve 3 sene içinde 1 insanla 3 kere tanışan 50 kere ismini soran yüzünü bile hatırlamayan bi insan oldum. bunu hep üninin yorgunluğu olarak görmüştüm ama şimdi bakınca dediğin gibi monotonluğa bağlamaya başladım.
ama asıl sorun insan bi süre sonra monotonluğu seviyor işte. kaostan uzak olmak hoşuna gidiyor. artık yapılcak iş sayısı 3ü geçtimi stres oluyorum. örnek bankaya uğrancak, kalem alıncak, arkadaşa telefon açılcak. bak gene stres oldum. sorun bu işleri yapmak değil yorulmam kalkar gider yaparım. asıl sorun bunları aklımda tutmanın bana daha zor geliyor olması.