Artan sese karşılık mumlarda daha da yükseliyordu. Hoca konuşup dinlemeye devam ediyordu anca bu sefer mumlar hiç alçalmıyor aksine hoca sakinleşse bile daha da yükseliyordu. O ara hocanın zar zor nefes aldığını farkettim. Daha fazla dayanamayacağını anlamış olmalı ki konuşmasını kesip olanca gücüyle bize bahsettiği kelimeyi söyledi. Söyler söylemez alevler neredeyse tavana değecek kadar yükselmişti. Gözlerimi kapatıp ezberlettiği kelimeleri bir çırpıda okuyup kâğıtları ateşle buluşturdum. Saman gibi birden alev alıp kül olmuştu. Yapmış olmanın mutluluğuyla gözümü diğerlerinde gezdirdim. Biri hariç hepsi yakmıştı kağıtları. Hoca!!!

Hocaya baktığımda yüzü mosmor kalmış nefes alamıyor bir eli ateşte diğerini ateşele buluşturmaya çalışıyordu ancak bir gücün kendisine karşı koyduğu ortadaydı. Hoca eli gitgide insanın doğasına aykırı bir biçimde dirseğinin arkasına gidiiyor önündeki alev yükseldikçe yükseliyordu. Herkes korkulu gözlerle hocayı izliyordu. Ben ise çoktan pes etmiştim. Bu son anlarımızıd. Ve kendimizle beraber 8 kişiyi daha yakmıştık diye düşünürken hoca bir anda son gücünü toplayıp yükses sesle bir şey söyledi ve tüm vücuduyla eğilip ateşe elini ateşe yaklaştırdı. Bunları yaparken yüzünün şeklinin değiştiğini farkediyor ancak hiçbirimiz o dehşetle bir şey yapamıyorduk. Tüm gücüyle bir anda kolunu indirip kağıdı ateşe değdirmesiyle ürkütücü bir ses geldi. Hocanın kolu olması gerekenin tam tersi yöne dönmüştü. O ise bunları umursamaz biçimde yere düşüp küle dönüşen kağıda bakıyordu gülen gözlerle. Kül tamamen yandığı anda da gözleri kapandı. Hasan dede ayağa fırlayıp hemen ambulansı arayın diye bağırdı. Ama ambulans gelene kadar çok geç olabilirdi. Hep beraber tutup sarmadan arabaya bindirdik.