Kalbimle gizli takılmaya başlamıştık. Hatta canım aşkımlı vıcık aşk kelimeleride hayatımıza girmişti. Ama ben ona aşkım demezdim hiç. Kalbim derdim hep belkide ona karşı en iyi tanım bu olabilirdi. Artık her tenefüs onunlaydım. Sabahları okula beraber gidiyor çıkışta beraber dönüyorduk. Tenefüslerde sigara içmeye bile gitmiyor kalbimin yanında gidiyordum. Ve tabi kabus dolu günler başlamıştı. Sınıftaki çocuklardan her gün ayrı bi laf ayrı bir küfür yiyordum. Haklılardı ama o an en son istedigim şey kalbimin benden sogumasıydı. Ve kalbim en başında bana görüşmeyince soguyorum hep birlikte olalım demişti. Bu yüzden korkuyordum beyler her dakikam her saniyem onunla geçsin istiyor ömrümü ona adıyordum. Derslerle zaten alakam kalmamıştı. Bu yüzden babam zaten agzıma sıçıyor annem ayrı laf yapıyordu üstüne arkadaşları satma konusunda yedigim laflar. Herşey üst üste geliyordu kalbim için herkesi karşıma almış herkesle teker teker ugraşmak zorundaydım. Ugraştım mı evet beyler spoiler veriyorum. 65 gün ugraştım. Ama en sonunda ugraşlarımın boşa oldugunu anladım. Tabi o zamanlar bilmiyordum bunu. En çok üzüldügüm şeylerden biride bu zaten