Ardında hoca ayağı kalkıp içeri geçti. Etrafa baktı ışığı kapattırdı. Çantasından tütsü ve mumlar çıkardı. Değişik bir şekilde yerleştirdi. Bize bakıp abdestsiz olan var mı dedi. Yok cevabını alınca geçin oturun karşıma dedi. Dedeyide yanına oturtup tütsüleri yaktı. Odaya kokularını salmasını bekledik bir müddet. Ardından bize dönüp:
+Başlıyorum bu süreç içerisinde sakın ola ağzınızı dahi açmayın. Konuştukları dili bilmeseniz bile olanlar etkisiyle dediklerini anlayabilirsiniz. Özellikle Çağdaş sen. Ancak sakın hiçbir tepki vemeyin dedi. Hasan dedeye dönüp hocam sende sıkıntıya düştüğümü anladığın anda yardımcı ol deyip önüne döndü ve mumları tek tek yaktı. Bir müddet içinden birşeyler mırıldandıktan sonra kafasını hafif havaya kaldırarak anlamadığımız bir dilde bağırmaya başladı. O anda odadaki mumların gölgeleri uzayıp hareket etmeye başladı. Bu sırada ateşleri de yükselmişti. Hoca yüksek sesle konuşmaya başladı. Konuşuyor susuyor bir süre sonra tekrar devam ediyordu. Bir müddet böyle devam etti. En son bağırmaya başladı. Sanki bir şeyi reddedermişçesine sert bir üslupla bağırmaya bir süre daha devam etti. Bu sırada biz altımıza sıçmak üzereydik. Gözüm duvardaki gölgelerde ve mumun ateşindeydi. Hoca bağırdıkça gölgeler daha da hareketlenip mumun ateşi daha da yükseliyordu. O anda gözlerim Çağdaşa kaydı. Ağlamak üzereydi. Yüzünde bir acı bir çaresizlik vardı. Eğer Çağdaşa duyduklarının tesiri ile bu hale gelmişse iyi şeyler dönmediği ortada idi. Hoca bir müddet daha sert bir şekilde konuşmaya devam etti. Sonrasında sanki canını istemişler gibi gözlerini pörtletip olanca gücüyle bağırdı ve mumlar bir anda söndü. Bir müddet nefeslendikten sonra bize dönüp ışığı açın dedi.