“(Ben) cinleri ve insanları, ancak bana ibâdet etsinler diye yarattım!” (Zariyat, 56)

Elbette ki cinlerin ve insanların yaratılışı belli bir gayeyle sabittir. Bu gaye Allah’ın emirlerini yapıp yasakladıklarından kaçmak demek olan ibadet vazifesi halinde ortaya çıkmaktadır. Vazifesini yapan varlığının gayesini yerine getirmiş olur. Yerine getirmeyen veya aksatan ise varlığının gayesini yitirmiş ve başıboş kalmış olur.

ibadet etmeyen asıl anldıbını yitirir. Sonuç olarak; insanlar ve cinler dünyaya belirli vazifeler için gönderilmiştir. insanları ve cinleri varlık kanunlarıyla münasebettar kılan bu belirli vazife Allah’a ibadettir ve ubudiyyettir. Kul, kulluk edecek olan, Rab ise kendisine kulluk edilecek olandır. Ve kulun hayatı ancak bu değerlendirmeler dahilinde istikamet kazanabilir.