benim de babam vefat etti. beyler zaten ilkokuldaydım yani yaklaşık 10 sene kadar öncesinden bahsediyorum. babamla hatırladıgım en iyi ilişkilerim kar yagdıgında beraber kardan adam yapmamız (babamın el yetenekleri gerçekten çok iyiydi) beraber resim çizerdik, şuan el yeteneklerimin iyi olmasını babama baglarım hep. köyümüzde ki evi babam yaptı bi de oranın inşaatında babama yardım ederdim işte inşaat dediğim etrafını telle çevirme de bi de elektirk teisisatını döşerken işte ilk okullu bi çocuk o yaşta ne kadar yardım edebilrse. hatırladıgım ortak paylaşımlarımız bunlar hatırladıgım kadarıyla tabi.

ama şuan bi sorunum var ki mezarına gitmiyorum beyler yapamıyorum ya bildiğiniz gidemiyorum. kendimi çok suçluyorum bu konuda ama oraya gidemiyorum. yani bu bildiğin hayırsız evlat gözüyle bakıyorum kendime. ama onun öldüğünü her seferinde görmekte istemediğimdendir diye kendimi avutuyorum.

o öldükten sonra paylaşım yaptıgımız en son şey de mezar taşında ki silinmiş yazılarını tekrardan boyamak oldu. o an ki huzurumu daha önce hiç yaşamamıştım beyler. o bi işi yapıyorsa onu en iyi şekilde yapmaya çalışırdı ve eskiden oldugu gibi beraber resim yapıyormuşuzçasına elimden geldiğince en iyi şekilde taşırmadan boyamaya çalıştım 4 5 saat ve başucunda oturuyor gibi boyamakta bi başkaydı be.

beyler okumadınız muhtemelen ama burayı okursunuz babanızla iyi gecinin olum ne diyorsa yapın. babanız olum o sizin degerini bilin o bilmiyorsa siz bilin. olurda ölürse içinizde bi nebze de olsa sevgisini hissedersiniz. pişmanlık yaşamazsınız