Ankara'dan istanbul'a gitmek için aştiye gittim. Bilet aldım otobüs full dolu yer yok numaram 20 ahada 20 numarada bi dayı oturmakta. Dayı dedim kalk orası benim. Ne demek yeğenim bak 20 numara benim dedi. Bilete baktım doğru. Ulan kan beynime sıçradı başlarım dedim yapacağınız işe muavin geldi sakin ol abi falan, bütün otobüs bizi izliyor. Arkada yer var otur falan olmaz dedim cazgırlığa vurduk. Millet diyo geç delikanlı bak işimiz var falan. Yok dedim ben burda oturacam kaçıncı oldu bu. Biraz sonra takım elbiseli bi lavuk geldi biletinize bakabilir miyim dedi al dedim bak yarah var al.. bi bilete bi bana baktı beyefendi sizin yeriniz 42 numara 20 olan hareket saatimiz. Hani lan dedim (o zamanlar biletin üzerine no saat elle yazılırdı ergenler bilmez) neyse bir baktım ananındıbınıski doğru.. Ben yerin dibi, ben bir avuç tak, ben bir parazit türü olan silahlı tenya, ben göbekteki pamukçuğa dönüverdim. 40 küsür yolcunun seni yetiştiren ebeveyni, topluma kazandıran öğretmeni, diploma veren okulu, iş veren patronu, evine taşıyan metronu gibiyim bakışları arasında yerime geçtim molada bile yerimden kalkmadan 5 saat gömülüp istanbula kadar ağlayarak geldim. Bu da benim lanet bir anımdı

edit: kestim hala uzun mk helal edin