Sene kaç hatırlamıyorum 7.siniftayim taekwondoya gidiyorum o zamanlar kırmızı kuşak falan olmuşum üst düzey sporcuyum.
Spor salonumuzda ayşegül karaca diye bir kız var kara kuru çingene gibi birşey. Hatta yüzünün sağ tarafında da doğum lekesi vardı herhalde belki okuyordur.(okuyosan; beni bul)
Neyse ben bu kıza bir hayranlık besliyorum içten içe hoşlanıyorum yani.
Türkiye şampiyonası düzenleniyor turnuva için tam kadro giresundayiz.
Maçlar bitti 2. oldum sevinçlim tabi ilk defa bu kadar ciddi bir organizasyona katılıyorum ve ikinci olmuşum. Bu bana milli takım kapısını açacak. Herşey çok güzel gidiyordu. Takımdaki herkes madalya alıyor hocamız zevkten 4 köşe oluyordu.
Maçlar bitti sıra fotoğraf çekimlerine geldi. Herkes şanlı Türk bayrağının önünde tek tek fotoğraf çekti sıra grup halinde çekimlere gelmişti.
Erkekler olarak geçtik bayrağın karşısına karşımızda profesyonel makineli bi fotoğrafçı çekiyor. -o zamanlar prof makineler azdı sadece fotoğrafçıda var-
Cem diye bi bin kurusu vardı. Hani bazi tipler olur ya hiç espri yapmaz hareketleri sözleri konuşması adamı krize sokar. Öyle bi muallak. Tam fotoğraf çekilirken \"makinene gurban beee\" diye fısıldadi. Gülmeyeyim diye kendimi sıkarken burnumun içinde isyan bekleyen sümük parçaları atara kalktı. Bir anda hepsini dudağımın üstünde hissettim. O an Ayşegülle göz göze geldik. Roketatar olsa önce ceme sonra olduğum yere sıkar kendimle beraber tüm takımı havaya uçururdum. Kızın yüzündeki o iğrenme ifadesini bilemezsiniz o bakışı unutamam.
Elimin içiyle yüzümü sıyırarak sümüğümü elime aldım. En az bir külo.
Fotoğrafçı hadi arkadaşım seni bekliyorum diyince telaşla elimi koluma sildim. Sildikten sonra jeton düştü. Ne yapiyon aminakoduğumun malı dedim o parça kolunda yok olacak birşey değil. Kolumdan daha büyük. Ama çok geçti artık. Koluma ikinci bir deriyi nakletmiştim. Sag kolum yeşil, sol kolum beyaz kemerim kırmızı.. Nevruz kutlayan hevaller gibi tekrettim orayı. Sonra da taekwondoyu bıraktım zaten.

Özet: oç cem.