şuku önemli değil bebeler okuyun yeter.

yıl 2002 üni yeni kazanmıştım: afyon kocatepe üni eğitim fakültesi sınıf öğretmenliği. kalacak yer ayarlama telaşından ilk bir kaç gün derse gidememiştim. yeni bir ortam, yeni arkadaşlar ve insanlar tanıma heyecanı ile başladığım üni hayatımın bu kadar taktan geçeceğini hiç ama hiç tahmin edemezdim. ev işlerini hallettikten sonra fakülteye gideceğim ilk gün sabah erkenden hazırlandım ve yola çıktım. kampüse giden otobüse binip şoföre ücreti uzattıktan sonra arka koltukların birinde oturan o kızı gördüm. daha önceleri bana hep yalan gelen ilk görüşte aşk tezine inanmaya başlamıştım o an. onu gördüğümde aklımdan geçen cümleler tam şunlardı: allahım sen ne kadar güzel bir şeysin. allah seni sahibine bağışlasın. onu görebileceğim bir yere oturdum ve fakülteye gidene kadar istemsizce onu seyrettim. artık üniversitenin değil onu görmenin heyecanı vardı içimde. otobüs fakülteye geldi ve herkes indi. o da üniversite öğrencisiydi ama hangi fakültenin hangi bölümündeydi bilmiyordum. içimden öyle dualar ettim ki aynı fakültede olayım ve hergün onu göreyim diye. otobüsten indikten sonra ağırdan aldım ve onun biraz uzaklaşmasını bekledim arkasından hanzo gibi takip ediyor durumuna düşmemek için. fakülteye ilk defa geldiğim için dersliklerin yerini sora sora buldum. biraz vakit kaybetmiştim ve ders başlayalı 15 dakika olmuştu. telaşla desliğe geldim ve kapıyı çaldım...