Bildiğim yerlere gelmiştim, sorun yoktu. Havanın soğukluğu sorundu sadece, sigara yaktım yürürken, sonra yürümeye devam ettim. Evime geldiğimde rahatlamış hissettim kendimi, sanki 500 yıllık esaretten kurtulmuş, kendi vatanıma dönmüş gibiydim.

Telefonumu çıkarıp attım yatağa üstümü değiştirdim. Bilgisayarı açtım. Zeynepe uzun zamandır yazmıyordum, telefona da çıkmıyordum. Önce Zeynep'i aradım hemen açtı. Kızgındı ses tonundan belli oluyordu, durumu açıkladım, 1-2 gündür kendimde değilim, böyle böyle eski bir arkadaşla konuştum bugün gibisinden. Anlayışla karşıladı, yarın gel çok özledim dedi, gelmeye çalışırım dedim.

Derin aramıştı 2 kez, döndüm. Açmadı telefonu, şaşırmamıştım. Başkasını bulmuştur diye düşündüm, Derin'e bir şeyler hissediyordum, bu tartışılmaz bir gerçekti de, beni en fazla yaralardı bu, dünyanın sonu değildi. Alışkındım sevdiklerimi kaybetmeye, onların hayatımdan çıkmasına.