Şu soktuğumun dünyasında içimizdeki çocuğa sahip çıkamıyoruz çıplak ayakla arta kalan kırık dökük parçalarının üstüne iteleniyoruz her geçen gün.Çocuk olarak geldiğimiz yeryüzünde tanrımıdır bizi büyüten? Yaşamak için büyümeyi zorunluluk haline getiren biz miyiz?Ne ara çığır açtı dertlerimiz ne ara bu hale geldik biz.Biz niye büyüdük olum.Sen büyüksün dedi vurdukça vurdu kahpe hayat oysa çocukken dokunmazdı bize.Ne ara putperestçesine yarattıklarımızın yaptıklarımızın serabında tapar olduk. Paraya yaşamaya yedikçe doymadığımız kazandıkça tatmin olamadığımız şeylere. mazoşistçe dertlerin dibine vurmayı biz kimden öğrendik ki?.Yak bi sigara daha
Nadirde olsa içindeki çocuğa sahip çıkanları toplum hor gördü kalıplara yerleştirdi bizi delilik dediler adına kendileri gibi değildik çünkü. Hayata inat sisteme inat büyümedik biz.