beyler evden çıkmıyorum, odam güneş görmüyor, odamda yastık gibiyorum bütün gün, üniversiteye gitmiyorum, arayanım soranım yok, arada bir biri arasa da sosyal fobim var konuşamadığımdan telefonu açmıyorum. güneşi gördüğüm nadir anlar var, bazı günler full dışarda olmam gerekiyo üniversiteye falan gittiğim günler, çok zor geçiyo, bi kız var bana bakıp gülüyo samimiyet kurmak istiyo gibi ama onla da konuşamıyorum amk ruhuma kadar işledi bu yalnızlık ve asosyallik duygusu. çürümüş gibi hissediyorum kendimi

eskiden herşey çok güzeldi insanlar çıkarsızdı ve beni severlerdi. şimdi herkes aşağılık bi mahlukatmışım gibi davranıyo. herkes bana düşman oldu. ben ne yaptım amk size neden böyle oldu anlamadım