ben kucukken okulda kantin yoktu. cikis kapisinin hemen karsisinda konteynirdan bozma bufe gibi biryer var tek islevi tost yapmak. her yoksul cocugun zannettigi gibi ben de tostu bir zengin yihecegi saniyordum. o tostun fiyati hic degismezdi hep 250 bin olurdu. benim cebimde gordugum en buyuk para o kocaman elli binliklerden iki veya uc taneydi zaten cocuk halimle dorduncusunu tasiyamazdim amk. neyse iste bir gun televizyon izlerken sezercik filminde yakaladim, cocuk koftecinin yanina gidip tezgaha melul melul bakiyor ve koftiden agzi sulanmis gibi dudaklarini emiyor falan kofteci de haline aciyip dayiyor ekmek arasi kofteyi. zaten heyecandan filmin gerisini izleyemedim amk. aninda yukari firlayip ramazan i buldum vaziyeti anlattim. sanirim oyunu pek anlamamisti ama bana cok guvendigi icin ikiletmedi sagolsun. ertesi gun okul sabah vakti daha kargalar takunu yemeden bufenin 3 4 metre caprazindaki bi tasin ustune tunedik. ramoyla ben o sabah ayazinda tahminen bir bucuk iki saat goz kirpmadan bufeciyi tost makinasini tost yiyen cocuklari kestik agiz sulandirma numarasi yapmadik cunku agzimizdan zaten saril saril salya akiyordu amk. ve o amina kodugumun pic tostcusu bizi farketmesine karsin birak tostu bir dilim ekmek bile vermedi bize. tost bizim neyimize lan amk diyip okula donup ogle yemeginde cikacak tulumbanin hayalini kurmaya basladik.

bu yuzden tostu hic sevmem. hayatimda ilk tostu yedigimde 18 yasindaydim amk.