Kalbimiz göğsümüzden fırlayacak gibiydi. Koşarken ayaklarımız birbirine dolaşıyordu. Yılan arkamızdan kahkaha ile geliyor gibi hissediyorduk. Koşmaktan midemizin sol yanında korkunç bir sancı başlamıştı. Eve yaklaştığımızda müthiş bir ses daha duyduk. "ibrahiiimmm ! Dolunay gecesiiii!"

Bu ses.. bu ses... Burak ın sesiydi. O da eve doğru koşmaktaydı. Bizi görünce durmuş bize korkuyla sesleniyordu. Onu görünce Burak i kaybetmediğimiz için memnundum. Ama neler oluyordu böyle. O kahkaha ve yılan unutulabilir mıydı? Burak i böyle korkutan neydi?

Burak koşa koşa yanımıza geldi. "Oğlum vallaha billaha taku yedik. Peşimizdeler. Kaçalım çabuk. Eve kaçalım çabuk" diyordu. Merak ve heyecanla sordum " kim peşimizde oğlum neler oluyor, neredeydin?"

"Cinler peşimizde anlamıyor musun cinler" dedi. ve kolumdan hızla çekti. Baştan aşağı ürpermiştim. Demek o kahkahalar cinlerden mi geliyordu. Yoksa gördüğümüz yılan, kara yılan şeklinde bürünmüş bir cin mıydi? Çabuk o zaman koşun eve diye bağırdım. ibrahim ise hıçkırıklarla ağlıyordu. Koşa koşa eve gittik. Artık hiçbirimiz güvende değildik.