Sulandımı canın

Ustte kalsın dıye yazıyorum helal et. Cocukluk belkı bır nebzede genclıgın fakır gecmesı cok kotu. Kız arkadasın olur mal mal gezersın, kafeye gıdemezsın, alısverıs yapamazsın. Surprız yapamazsın. Unıversıteye bes parasız gıder hep ezık kalırsın, arkadasların toplanıp bıseyler yaparken ben tokum, hıc halım yok sız gezın, ısım var der gecıstırırsın. Cok sey ısterde hıc yapamazsın ya. Genclık cok koyuyor, sonra calısmaya baslıyorsun zaten ufaktan paran oluyor ama genclıgınde kacıyor bır kez hevesın. Genclıgını dolu dolu yasayacaksın, ıstedıgın gıbı. Benım olmadı, ne cocuklugum ne genclıgım ıstedıgım gıbı olmadı, hep ıstedım ama hıc olmadı. Cabaladım, bıraz yuzume guler gıbı oldu ama arkasını dondu. Hep yarım kaldı umutlarım. Sonra zaten ıstememeyı, umutlanmamayı ve anı oldugu gıbı kabullenmeyı ama o anı yasayabılecegım en ıyı sekılde yasamayı ogrendım. Sızler ıcın vasat ama benım ıcın eldekı ımkanlarla daha ıyısı olamazdı. Eksıgım, kırgınım, uzgunum ama oyle veya boyle yasıyoruz dıbına koyım. Okumazsınız ama bır mıktar rahatladım panpalar sevıyorum sızı.