Başım öyle bir dönüyordu ki, öylesine güzel,
ama benimde güzel yönüm bu işte, herkes rahatsız olur başının dönmesinden,
ben ise anlamsızca mutlu olurum başım dönünce, sallanırsın ya sebepsizce,
dünya farklı bir yermiş gibi gelir ya o an,

işte o andı hayatımda unutulmazlığa sahip olan an,
ona baktığımda arka tarafın bulanıklaşması, önemsizleşmesi,
sadece ikimiz vardık o an orada sanki, bir de müzik,
az önce deliler gibi seviştiğimiz, beni tatmin eden kız,
huurda değildi üstelik,
o an sadece onu görüyordu gözlerim, ona bakıyordum sadece,
dağılmış sarıya çalan saçları, ağır ağır açılıp kapanan göz kapakları,
gözleri benimkine dokunuyordu ama bir tedirginlik vardı onlarda,

hayat 2 şıktan ibaretti,
arasında kalanlar da genelde kaybederdi, biliyorum,

evet, kararsızım, hayır

bu üç tercihten birisi belirleyecekti benim ilerleyişimi,
her tercihte bir vazgeçiş değil miydi zaten,
son senemizdi biz zaten kopucaktık birbirimizden, ikimizde biliyorduk,
ama bile bile vazgeçemedik demek ki,

elini göğsüme, kafasını omzuma yasladı,
sadece gülüyordu,
ben ise meraktan ölmek üzereydim ama cevap diye üsteleyemedim,
sürekli konuşan, gülüp eğlenen ben,
buz kesilmiştim o an, dudaklarının arasından çıkacak o tek kelimeyle çözülecektim sanki,
yada daha fazla belirsizleşecektim,

ne olmuştu ki bana böyle,
nasıl kaybetmiştim kendimi bu kadar,
kendimden çok mu uzaklaşmıştım yoksa ben zaten bu muydum,
aşk teması altında, yüzlerce kötü düşünceyi aynı anda gerçekleştirmenin hayalini kuran ben, nasıl olmuştu da bu kadar ben değildim,

sonra birden bir hareketlenme oldu,
kafasını kaldırdı omzumdan, elini çekti göğsümden,
hayır geliyordu tüm izlenimler bunu gösteriyordu,
masada duran sigaraya yöneldi, çıkardı bir dal yaktı, dumanını suradıma doğru üfledi,
gözlerimi zar zor açık tutan ben, dumandan kaçarcasına kıstım gözlerimi,
o an bir ses yankılandı kulağımda,

TÜM BENLiĞiMLE SENiNiM ...