babam menisküs ameliyatı olmuştu. benim okulum olduğundan annemle sıra ile bekliyorduk başında hastanede geçireceği 2-3 gün zarfında. annemden nöbeti devraldım, bir yandan babamla ilgileneyim diğer yandan diğer hastalarla laf atışma muhabbet derken aradan 8 saat geçmişti bile. annem geri döndü. ben evde yemeğini yiyip üst baş değişip kendine gelmiştir içim rahat giderim derken nefes nefese, giderkenden daha tükenmiş bir halde geri döndüğünü görüp dumur oldum. Yaşı ileri olduğu, kilolu olduğu ve ayakları kendisini zor taşıdığı halde, boş geçen otobüsler elinden tutarak binmesine yardımcı olmamış, dolu otobüslerdeki gençler ise verdiğin taktiklerdeki gibi başlarını çevirerek 65 yaşındaki bu insanın hâline duyarsız kalmıştı. sonuç? annem 40 dakikalık yolu o hâliyle 3.5 saatte soluklana dinlene ahlaya vahlaya almış, tükenmişti. otobüslere de otobüslerdeki söz meclisten dışarı böyle yavşak huur çocuklarına zaten ayardım o günden sonra daha da ayar oldum. öğrenci, genç ve yorgun olabilirsiniz ama her şeyden önce insan olmanız lazım. bunun taşağı makarası yok