O hafta sonu Ayşegül ve okuldan bir arkadaşı Elif le buluşmuştuk, bir şeyler yiyip Elif bizim yanımızdan ayrılmıştı, elif iyi bir kızdı Ayşegül'e ulaşamadığımda onu arayacaktım o yüzden o gün Elif'in numarasını da aldım.

Ayşegül le kuzenimin kaldığı ama sağolsun benim için boş bıraktığı eve doğru yola koyulduk,

O gün o kadar güzel geçmişti ki, Ayşegül bana kahve yapmıştı, birlikte içmiştik hatta o anları ölümsüzleştirmek için video çekmiştim.

Kahvelerimizi içip, birbirimizin fallarına bakacaktık öyle bir anımız olsun diye

Fincanlarımız tabağından ayrılmamıştı, Ayşegül bunun uğursuz bir şey olduğunu söyleyip zorlamamızı istedi,

Ben de gülüp tamam dedim

Gerçi ne derse tamam demez miydim?

O istesin yeter di ısrar etmesine gerek yoktu çünkü o her şeyi hakediyordu, yeterince üzüntülerin içinde bulmuşken onu daha fazla üzüntü yaşatmanın bir anlamı yoktu..

O günün sonunda ben onu otogara bırakmıştım,
Ama ne elim ne de gönlüm onu bırakmak istemiyordu, hani bırakamazsın ya bırakırsan yüreğinden bir parça kopacakmış gibi hissedersin ya tam da oydu işte ama mecburdum bende güçlü kalmaya çalışıyordum ama onu öyle uğurlarken ekgib bi şekilde dönerdim..

Ordan metroya atlayıp yurduma dönecektim, bindiğim metro durağından yaklaşık 6-7 durak kadar telefonlar çekiyordu

Yaklaşık 10-15 dakika sonra Ayşegül den bir mesaj gelmişti bana

Sevindim, hemen açmak istedim
Çocukca bana beni özlediğini yazmış olmalıydı

Mesajı açtım;

Ayşegül - Bitanem yüzüne karşı söylemedim ama geçen gün doktordaydım kanserim çok ilerlemiş bana bi şey olursa eğer söz ver mutlu olacaksın, başkaları olacak hayatında, beni unutmak zorundasın

Yazmıştı..

Okuduğum şeylere inanamadım tekrar tekrar okudum sayamadım ne kadar okuduğumu ama epey fazlaydı, telefon elimde öyle kaldı yazamadım cevap zira telefon da çekmiyordu artık

Ağlamamalıydım hayır güçlü olmalıyım ona destek vermeliyim, eğer ben de pes edersem ona kim yardım edecekti?

Kim olacaktı dimdik ayakta duran destekçisi?

Kendimi şartlamıştım güçlü olacaktım emindim

Sonra metroda ki onlarca insanın bana baktığını gördüm o an farkettim işte hıçkıra hıçkıra ağladığımı...