Oturuyorum. Elimde de su 8 liraya satilan plastik sisede 1 litre biradan var. Geleni geceni izliyorum oyle. Sevgililer oluyo, takim elbisesini giymis adamlar oluyo, kalabalik arkadas grupları oluyo, elinde koca koca kitaplar 10 12 yaslarinda cocuklar geciyo onumden falan. Olum bayağı iclendim. Ben biraz kafa dagitayim dedim iceyim falan diye ciktim disari herkesin bi isi var. Bi uğraşı var. O an kendimi o kadar dışlanmış hissettim ki çünkü benim hiç oyle ugraslarim olmadı. Takım elbise giyip isime kosturmadim. Arkadas gruplariyla takilip gülmedim. Sevgililerimi genelde eve çağırıp evde -maddi gibintilarimdan dolayi yalanlar uyduruyorum- takiliyorum. herkesin bi acelesi var sanki. Sanki 5 saniyeyi acele etmeden gecirseler dunyalari degistiricekler. O an içime diger insanlara karşı bi acima duygusu yerleşti. Niye benim gibi özgür değillerdi? En önemlisi özgür olmadıklarının ne zaman farkına varicaklardi? Karnimi bazen çiziyle de olsa doyuran bi abinizim. Ama hayatımdan hiç pişman değilim. Belki bi gibime sap olamadım ama plastik siseden tadi tak gibi olan biralari icmekten cekinmiyorum. Starbucksa gidip bi kahveye 20 lira vericegime 3 4 bira alip gecemi kurtaririm diye dusunuyorum. Asıl ozgurluk bu degil mi amk cocuklari okumadiniz dimi yine